پس از مرگ بدنم را مومیایی نکنید و در طلا و زیور الات و یا امسال ان نپوشانید.زودتر ان را در اغوش خاک پاک ایران قرار دهید تا ذره ذره های بدنم خاک ایران را تشکیل دهد.چه افتخاری برای انسان بالاتر این که بدنش در خاکی مثل ایران دفن شود.از همه پارسیان و هم پیمانان بخواهید تا بر ارامگاه من حاضر گردندو مرا از اینکه دیگر از هیچگونه بدی رنج نخواهم برد شاد باش گویند.

 به واپسین پند من گوش فرادارید.اگر می خواهید  دشمنان خود را تنبیه کنید, به دوستان خود نیکی کنید.فرزندان من,دوستان من من اکنون به پایان زندگی نزدیک گشته ام....

من ان را با نشانه های اشکار در یافته ام وقتی در گذشتم مرا خوشبخت بپندارید و کام من این است که این احساس در کردار و رفتار شما نمایانگر باشد,زیرا من به هنگام کودکی ,جوانی و پیری بخت یار بوده ام, همیشه نیروی من افزون گشته است ان چنان که هم امروز نیز احساس نمی کنم که از هنگام جوانی ناتوان ترم.من دوستان را به خاطر نیکوی های خود خوشبخت و دشمنانم را فرمان بردار خویش دیده ام. زادگاه من بخش کوچکی از اسیا بود. من انرا اکنون سربلند و بلندپایه باز می گذارم.....مرگ چیزی است شبیه به خواب. در مرگ است که روح انسان به ابدیت می پیوندد و از قید و علایق ازاد می گردد به اتیه تسلط پیدا می کند و همیشه ناظر اعمال ما خواهد بود پس اگر چنین بود که من اندیشیدم , به انچه که گفته بودم عمل کنید و بدانید که من همیشه ناظر شما خواهم بود.اما اگر چنین نبود انگاه از خدای بزرگ بترسید که در بقای او هیچ تردیدی نیست و پیوسته شاهد و ناظر اعمال ماست...

ادامه دارد...